Saltburn
Yine kısa bir aranın ardından beraberiz. Uzun zaman olmuştu bu filmi izleyeli ama hala aklımda bir çok sahnesi. Öncelikle film prime üzerinde bulunuyor, izlemek için takla atmamıza gerek kalmadı yani. Şimdi diyeceksiniz ki film hala aklındaysa çok iyidir, hayır değil. O zaman çok kötü ve hala unutamıyorsun diyebilirsiniz, buna da cevabım hayır. Aklımdan kazınmayacak kadar kötü bir film değil. E peki neden bu filmi unutmadın arkadaş diyeceksiniz bu sefer de.
Filmi hala hatırlıyorum çünkü izlediğim en değişik senaryolardan biriydi. Ayrıca başroldeki arkadaşın da hakkını vermek lazım. Oynadığı karakteri yaşamış rağmen. Umarım gerçek hayatta da öyle biri değildir. Yahu tabi ki değildir film sonuçta bu demeyin, izleyin anlayacaksınız. Yani o rolü oynamak için bence biraz bünyede öyle bir karakter sahip olmak gerekir.
Şimdi silik bir arkadaşımız var, böyle bulunduğu ortamda çok farkedilmeyen içe kapanık kendi halinde. Bir gün bu arkadaşımız okulun popüler/zengin çocuğuna bir yardımda bulunuyor. O da karşılık olarak onu evine davet ediyor. Gel ya takılırız vakit geçiririz diyor.
Bu andan itibaren silik arkadaşımızın gerçek yüzünü görüyoruz. Keşke görmez olaydık ama görüyoruz maalesef. Bir anda ailenin tüm dengeleriyle oynuyor, kuzenler birbirine düşüyor, aile büyükleri çocukları suçluyor, herkes kendini sessiz sakin bir şekilde bir kaousun ortasında buluyor.
Hatta işler o kadar ileriye gidiyor ku hayatını kaybedenler oluyor, evi terkedenler oluyor. Ancak değişmeyen tek şey bu arkadaşın varlığı.
Filmin sonuna doğru görüyoruz ki yıllar önce yapılan o küçücük yardım pek de tesadüfi değilmiş ve her şey planlıymış. Resmen kendini truva atı gibi aileye yerleştirip içten içe onları bitirmiş bizim eleman.
Bazı sahneler oldukra rahatsız ediciydi, gözlerimi kıstım bazen de kapattım. Gerçekten zafere giden yolda herşey mübah olmasa iyiydi yani.
Neyse efendim, yok mu şöyle değişik bir film diyorsanız kralı burda diyebilirim..