ömer aydın | blog mu yazsak?

Muhtemelen Türkiye’de gösterime girmeyecek ve internet kullanımı düşük olanların izleyemeyeceği on numara film. Hindistan’a kanım ısınmaya başladı bile diyebilirim. Adamlar sıradan konuları o kadar güzel işliyor ki hakkaten şapka çıkartasınız geliyor. Tamam arada o garip müzikleri ve dansları can sıkıyor ama yine de göz yumulmayacak kadar değil bu durum.

Filme gelince; Barfi duyma ve konuşma engelli bir kardeşimiz. Herkes Barfi’yi gittiği yere neşe götüren, hiçbirşeyden canı sıkılmayan şen şakrak bir arkadaş olarak biliyor. Ta ki Barfi gönlünü bir kıza (Shruti) kaptırana kadar. İletişim kurma biraz zor oluyor ama bir şekilde Barfi derdini anlatıyor kıza. Tabi bu sırada kızın nişanlı olduğunu da öğreniyor. Dava burada bitmiyor tabi, bu filmin bir konusu.

Barfi’nin babası bir evde hizmetçi olarak çalışıyor. Evin kızı (Jhilmil) ise zihinsel olarak biraz problemli. Taa çocukluktan gelen bir tanışıklık var Barfi ve bu kız arasında. Aradan yıllar geçse de Barfi’nin kızı güldürmek için yaptığı ayakkabı numarası hep aynı. Filmin bu kısmı biraz Türk filmi gibi. Kızı dedesi çok seviyor ama babası yük olarak görüyor. Dede olcukça zengin. Sırf dededen para koparmak için kızı kaçırıp fidye olayına giriyorlar vs. Bu da filmin ikinci konusu.

Filmin esas olayına gelirsek; Barfi bir şekilde Shruti’den vazgeçiyor ve Jhilmil’e karşı duygusal şeyler beslemeye başlıyor. Karşılıksız değil tabi bu hisler. Tam bu sırada Shruti nişanlısından vazgeçip Barfi ile yaşamayı hayal ediyor. Ancak Barfi’nin başkasını sevdiğini görünce ağzını bile açmıyor. Derken az önce bahsettiğim fidye olayları giriyor işin içine ve Jhilmil ortadan kayboluyor. Tam Barfi ile Shruti bir araya gelecek derken altın vuruşu yapıyorlar.

İzlemekten hiç sıkılmadığım, hatta keşke daha önce izleseymişim dediğim çok güzel bir film. Ailecek, tek başınıza, iş arkadaşlarınızla, hatta 12 kişilik halısaha kadronuzla bile izleseniz hoşunuza gidecek bir film. Şiddetle tavsiye ederim.

Not: Jhilmil’in gerçek hayatta kim olduğuna bakmayı unutmayın.