ömer aydın | blog mu yazsak?

Ramazan ayının gelmesi ile birlikte çoğu performansta olduğu gibi izleme performansında da bir düşüş yaşandı. Ekrana bakmanın yeterli olmadığını anladım. İzlediğini kavramak için biraz tok olmak faydalı. Hafta sonu 14:00 da kalkmış olmanın verdiği mutlulukla bir hovardalık yapıp film izleyeyim dedim. Komedi filmi bakınıyordum yine çok zihnimi yormasın diye ama bu filmde karar kıldım. İyi ki de öyle yapmışım.

Film bir aile filmi. Annesi, babası ve erkek kardeşi işitme ve konuşma engelli olan bir kızın bu ailenin nasıl dili ve kulağı olduğunu görüyoruz. Aile gayet mutlu aslında. Bir çiftlikleri var. Süt ve süt ürünlerini üretip satıyorlar. Tabi burada en önemli rol yine ailenin dili olan Paula’da. Bu karakteri Louane Emera canlandırmış. Kendisi Fransa’da yapılan ses yarışmasında yarı finale kadar yükselmiş zamanında. Bu film ile de gelecek vadeden genç oyuncu ödülünü alarak bu alanda da boş olmadığını göstermiş.

Filme geri dönecek olursak. Aile hayatına devam ederken baba şimdiki belediye başkanına sinirlendiği için belediye seçiminde adaylığını açıklıyor. Bu sahnelerde işaret dili ile başkan hakkındaki düşünceleri Paula’nın çevirirken oldukça zorlandığını izlemek gerçekten eğlenceliydi.

Babanın seçim propogandası yürütülürken okuldaki müzik öğretmeni Paula’daki cevheri keşfediyor ve Paris’de düzenlenecek olan ses yarışmasına kesinlikle katılmasını söylüyor. Tabi bunun için her akşam çalışmaları gerektiğini de belirtiyor. Bir yandan hep hayalini kurduğu müzik diğer yandan ailesinin ona olan ihtiyacı.

Arada yaşananları tek tek yazmayacağım ama o son şarkı söyleme sahnesi gerçekten çok etkileyici. Artık açlıktan mıdır yoksa gerçekten benim de içimdeki kediye ulaştılar bilmiyorum.

Filmi çok beğendim. Gerçekten sağda solda yazıldığı gibi çok içten ve sıcak bir film olmuş.