ömer aydın | blog mu yazsak?

Bu aralar iş yoğunluğundan dolayı ara vermiş oldum piyasaya böyle güzel bir filmle dönmek gerçekten çok güzel oldu. İki oskarlı bu filmde başrolleri üstad Jack Nicholson ve Helen Hunt paylaşıyor. İkisi de aldığı oskarın hakkını vermiş diyebilirim. Ama Jack Nicholson’a ayrı bir parantez açmakta fayda var. Mimikler, jestler, hareketler gerçekten izleyene filmdeki adamın sanki gerçek olduğunu düşündürüyor.Takıntılı bir yazar olan Mr. Udall kapıyı beş kere kitleyen, çizgilere basmayan, restorantta kendi plastik çatal bıçağını kullanan bir adam. Tabi insan ilişkilerinin de hiç iyi olmadığını söylemek sürpriz olmaz. Kapı komşusu Simon ise bir eşcinsel ressam. Zaten insanlarla iyi anlaşamayan bir adamın komşusu bir de eşcinsel çıkınca arada komik diyaloglar oluyor.

Peki işler ne zaman değişiyor? Bir gün Simon evde resim çizerken evine hırsızlar giriyor. Simon daha ağzını bile açmadan ağzını yüzünü dağıtıyorlar. Hal böyle olunca Simon hastaneye kaldırılıyor. Tabi size Simon’un canı gibi sevdiği köpeği Verdell’den bahsetmedim.

Verdell devamlı apartmanın orta yerine işediği için Mr. Udall tarafından sevilmiyor. Ama bu saldırı olayının ardından köpeğin bakımı Mr. Udall’e kalıyor. Bu andan itibaren değişim ve iyi bir insan olma hareketleri boy gösteriyor. Tabi zaman zaman eski alışkanlıklar boy gösterip ağzını tutamadığı için canı yanıyor Mr. Udall’ın ama sonuçta tatlıya bağlanıyor olaylar.

Dikkat ettim de Helen Hunt’tan hiç bahsetmedim. Kendisi Mr. Udall’ın sürekli yemek yediği yerde garson olarak çalışıyor. Birgün işe gelmeyince Mr. Udall’ın yemeği istediği gibi gelmiyor ve çıldırıyor kendisi. Nerede bu garson diyor. Garson Carol’ın çocuğunun hasta olduğunu ve bu yüzden işe gelmediğini öğrenince iyilik serüvenine onu da katıyor.

Mr. Udall’ın Carol ile Simon’u tanıştırdığı sahne hala gülmeme sebep oluyor diyebilirim. Komedi-drama örneğinin sözlükte tanımı olabilecek bir film. Kesin izleyin derim.